Η ζοφερή ομίχλη του Κιλκίς (Μέρος 2ο)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ  ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ (Link για πρώτο μέρος)

Η έρευνα του αστυνόμου Κλαβίτου συνεχίζεται

Ο Κλαβίτος εξετάζει τη θέση: «Το Κιλκίς είναι μικρό και βαρετό».

Αυτή η φράση γεννά το εξής κρυμμένο ερώτημα: Ευθύνεται η πόλη σου για την ανία σου ή εσύ;

Ξέρετε, μια διαδεδομένη αρρώστια του Νεοέλληνα είναι να μετατοπίζει τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού, μακριά από τον εαυτό του.

Γνωρίζω τον Ιάσωνα. Καλλιτεχνική φύση. Σπούδασε θεατρολογία, τραγουδάει και χορεύει σάλσα. Αναγκάστηκε για οικονομικούς λόγους να επιστρέψει. Μαραζώνει εδώ.

Η ζοφερή ομίχλη του Κιλκίς (Μέρος 1ο)

Κιλκίς…

Ο μέχρι πρότινος καθαρός πεζόδρομος του Κιλκλις

Mια μικρή, ήσυχη, επαρχιακή πόλη.

Ζω εδώ τα τελευταία 22 χρόνια. 

Τελευταία, ένα μυστηριώδες φαινόμενο πλανάται σαν φάντασμα και αναζητείται ερμηνεία.

Στον πεζόδρομο της πόλης που αποτελεί το κέντρο της νεανικής ζωής, μια πηχτή, ζοφερή ομίχλη έχει ριζώσει.

Οι αρμόδιοι επιστήμονες, οι φυσικοί της ατμόσφαιρας κλήθηκαν να λύσουν το πρόβλημα.

Χαρακτήρισαν το φαινόμενο ως ανεξήγητο.

Silent Hill: Πόσο δυνατή αυτή η ομίχλη...

Ο αργός θάνατος του καμακιού

Παρόλη τη γενική κατήφεια του χειμώνα, το καλοκαιράκι δεν θα έχουμε έγνοιες στο κεφάλι μας ως γνήσιοι Μεσόγειοι.

Μπανάκι, μπιτς βόλεϊ, μπιτς σόκερ, ρακέτες, μπιτς μπαρ, ρούμι και καμάκι θα εκτοπίσουν Δ.Ν.Τ, ελλείμματα και χρέη.

Όμως, στα παράξενα χρόνια στα οποία ζούμε συμβαίνει το εξής απίστευτο: Αμφισβητείται έντονα η αξία, η ομορφιά και η αναγκαιότητα του πατροπαράδοτου καμακιού.

Ιστορικό εργαλείο

Να ξεκαθαρίσω κατ’ αρχάς ότι με τον όρο καμάκι αναφέρομαι στη σύγχρονη, εξευγενισμένη, διακριτική μορφή του κατά την οποία με ευγένεια και τακτ προσπαθείς να πιάσεις κουβέντα με κάποια άγνωστη σου κοπέλα σε ένα μπαρ ή και αλλού και όχι στο παρωχημένο και εγκαταλελειμμένο καμάκι «τύπου Ψάλτη», το οποίο ήταν μεν ‘ρσενικό, αλλά αντικειμενικά χοντροκομμένο και υπερβολικό.